Kiła to ogólnoustrojowa choroba zakaźna, przenoszona drogą płciową. Wywołuje ją krętek blady (treponema pallidum). Nieleczona kiła charakteryzuje się przewlekłym przebiegiem z towarzyszącymi licznymi zmianami skórnymi, w niektórych przypadkach dochodzi nawet do łysienia kiłowego. Kiła zaliczana jest do chorób wenerycznych Aleksandra Witkowska. Uderzenie w głowę i ból głowy – odpowiada Lek. Jerzy Bajko. Zawroty głowy z osłabnięciem, ból głowy i nudności po uderzeniu w tył głowy – odpowiada Dr n. med. Marek Derkacz. Uderzenie w czubek głowy i nudności – odpowiada Lek. Aleksandra Witkowska. Uderzylam sie w tyl głowy W kant szafki (potylica i maści na blizny, wstrzykiwanie interferonu i leków antyrakowych w bliznowca – metody eksperymentalne o dobrych rokowaniach. Leczenie bliznowców najczęściej rozpoczyna się od metod nieinwazyjnych, takich jak stosowanie maści i żeli silikonowych. U wielu pacjentów taki sposób postępowania przynosi doskonałe efekty. Dịch Vụ Hỗ Trợ Vay Tiền Nhanh 1s. turkuc podjadek Użytkownicy Posty: 1 Rejestracja: 7 mar 2019, o 10:08 Rozcięcie i szwy Dzień dobry wszystkim! 3 dni temu rozciąłem sobie lewe przedramię nożem, mam tam 3 szwy i zastanawiam się, czy po ich zdjęciu ta skóra będzie taka wypukła? Zastanawiam się również, czy nie zdjąć ich już bo z tego co widać ładnie się to zrosło. Pozdrawiam wszystkich! Załączniki CentrumSynergiaCH Użytkownicy Posty: 194 Rejestracja: 5 mar 2018, o 22:14 Re: Rozcięcie i szwy Post autor: CentrumSynergiaCH » 13 mar 2019, o 15:44 witam, szwy można ściągną bezpiecznie po 10 -14 dniach od operacji. Samemu nie radze. Blizna bedzie sie przebudowywac przez rok wiec narazie musi byc opuchnieta. cierpliwości. pozdrawiam groszka Użytkownicy Posty: 75 Rejestracja: 1 sie 2017, o 21:48 Re: Rozcięcie i szwy Post autor: groszka » 27 cze 2019, o 17:39 Lepiej samemu szwów nie ściągać, bo jak rana nie jest dobrze zabiźniona to może sie rozejść. A jak nie chcesz mieć wypukłej blizny to od razu warto po zagojeniu używać plastrów silikonowych, pomogą bliznę rozjaśnić i spłaszczyć i nie będzie takiego uczucia ciągnięcia. 1 Odpowiedzi 880 Odsłony Ostatni post autor: CentrumSynergiaCH 26 paź 2020, o 16:11 0 Odpowiedzi 926 Odsłony Ostatni post autor: Asystentka 19 lis 2016, o 11:50 1 Odpowiedzi 1157 Odsłony Ostatni post autor: carboczar 8 sty 2017, o 19:39 3 Odpowiedzi 1657 Odsłony Ostatni post autor: dimedicus 4 gru 2015, o 11:07 1 Odpowiedzi 1152 Odsłony Ostatni post autor: CentrumSynergiaCH 15 maja 2019, o 12:18 Rany - rodzaje, gojenie się, powikłania, szycie Data utworzenia: 2019-08-29 Rana to uszkodzenie skóry, a często również innych, głębszych tkanek. Jest wiele rodzajów ran, rany cięte, rany kłute czy rany tłuczone, ale również termiczne, chemiczne, postrzałowe. To nie jedyny podział ran. Kiedy szyje się rany? Jakie powikłania w trakcie gojenia ran są najczęstsze? Rana jest przerwaniem anatomicznej ciągłości tkanki lub narządu z powodu zadziałania penetrującego lub niepenetrującego czynnika uszkadzającego. Do czynników uszkadzających zalicza się czynniki fizyczne, chemiczne, termiczne oraz promieniowanie jonizujące. Rany - rodzaje Ze względu na głębokość uszkodzenia tkanki rozróżnia się: otarcia i zadrapania: uszkodzony jest naskórek i powierzchowna warstwa skóry właściwej rany: a) rany powierzchowne: nie przekraczają warstwy podskórnej tkanki tłuszczowej b) rany głębokie: przekraczają warstwę podskórną tkanki tłuszczowej c) rany drążące: przenikają do głęboko położonych organów lub jam ciała Rany podzielić można na proste i złożone. Rany proste są ranami powierzchownymi i dotyczą zazwyczaj powłok ciała. W przypadku ran złożonych dochodzi do uszkodzenia naczyń, nerwów, ścięgien czy narządów wewnętrznych. Ze względu na mechanizm uszkodzenia tkanek, rozróżnia się następujące rany urazowe: rany cięte - są to rany zadane ostro zakończonym przedmiotem. Charakterystyczne są dla nich równe i gładkie brzegi, szczelinowaty kształt i zwykle obfite krwawienie. Goją się dobrze rany kłute – powstają w następstwie działania ostro zakończonych narzędzi. W ich obrębie wyróżnia się otwór wkłucia, kanał i otwór wykłucia (o ile narzędzie przeszyje ciało na wylot). Czasem dochodzi do uszkodzenia głębiej położonych tkanek i narządów rany tłuczone – są wynikiem uderzenia tępym narzędziem lub uderzenia o twardy przedmiot lub podłoże. Mają one nierówne brzegi, umiarkowanie krwawią. Okoliczne tkanki ulegają stłuczeniu i obrzękowi. Często dochodzi też do obrażeń narządów wewnętrznych i złamań kości rany rąbane – zadane są z dużą siłą tnącym narzędziem i zazwyczaj są głębokie. Łączą w sobie cechy rany ciętej i tłuczonej Jednym z rodzajów rany są odleżyny. To uszkodzenia skóry oraz znajdujących się pod nią tkanek i kości, które pojawiają się w czasie długiego leżenia. Powstają z powodu długotrwałego ucisku, który hamuje prawidłowy przepływ krwi. rany miażdżone - powstają podobnie jak rany tłuczone, przy czym siła działająca na tkanki jest większa, a przez to obrażenia tkanek są poważniejsze. Skutkiem tego jest rozległe uszkodzenie tkanek i częste złamania kości. Co więcej, krwawienie z takich ran jest niewielkie lub w ogóle nie występuje rany szarpane - powstają wskutek działania na tkanki przedmiotu o ostrych i nierównych krawędziach (np. piła tarczowa, drut kolczasty), który godzi z dużą siłą skośnie lub stycznie do powierzchni ciała. Rany te mają poszarpane, nierówne i często niedokrwione brzegi. Czasem może dojść do naderwania i odwarstwienia tkanek pokrywowych lub całkowitego ich oderwania od podłoża i powstania ubytku tkankowego rany płatowe - zadane są przedmiotem działającym ukośnie do powierzchni ciała, co skutkuje odwarstwieniem tkanek rany kąsane – są to źle gojące się rany spowodowane ugryzieniem, które - w zależności od rodzaju uzębienia - mogą mieć charakter rany szarpanej, kłutej lub miażdżonej rany postrzałowe - są skutkiem zranienia pociskiem z broni palnej czy odłamkiem bomb lub min. Rany te mają wlot i często wylot, które połączone są kanałem. Rana wlotowa jest zwykle niewielka, natomiast wylotowa znacznie większa, o poszarpanych brzegach i z ubytkiem skóry. Warto wiedzieć, że rana bez wylotu to tzw. rana ślepa rany amputacyjne - powstają wskutek całkowitego oddzielenia się obwodowych części ciała (np. kończyn, nosa, uszu) rany zatrute - są najczęściej wynikiem ukąszenia przez owady, stawonogi lub gady. W okolicy rany obecny jest obrzęk, zaczerwienienie i bolesność, a czasem widać ślad po ukąszeniu rany termiczne - skutek oparzenia wrzątkiem, gorącymi płynami, parą, płomieniem, itd. rany chemiczne - powstają przez oparzenie ługami i kwasami Ze względu na czystość pola operacyjnego rany dzieli się też na czyste, czyste-skażone, skażone i brudne. rany czyste są ranami operacyjnymi, w których nie dochodzi do kontaktu ze zmianami zapalnymi ani do otwarcia światła układu pokarmowego, oddechowego, moczowego czy płciowego. Zamykane są one szwami pierwotnymi i drenowane w układzie zamkniętym (o ile zachodzi taka potrzeba) rany czyste-skażone są ranami operacyjnymi, w których dochodzi do otwarcia światła układu pokarmowego, oddechowego, moczowego czy płciowego, ale w stopniu kontrolowanym, bez nadmiernego skażenia pola operacyjnego rany skażone są ranami otwartymi, świeżymi, powypadkowymi. Występują one w trakcie operacji bez zachowania zasad jałowości np. otwarty masaż serca lub ze znacznym wyciekiem treści z przewodu pokarmowego oraz w przypadku, gdy dochodzi do kontaktu z ostrymi nieropnymi zmianami zapalnymi rany brudne to stare rany pourazowe z obecnością martwych fragmentów tkanek oraz rany, w których dochodzi do kontaktu z obszarem zakażonym lub perforacji trzewi. Istotnym jest fakt, że mikroorganizm powodujący zakażenie był obecny w polu operacyjnym jeszcze przed operacją Gojenie się rany Gojenie się rany przebiega w 4 fazach, do których zalicza się fazę zapalną, wytwórczą, obkurczanie rany i przebudowę rany. faza zapalna W fazie zapalnej dochodzi do zwiększenia przepływu krwi i ciśnienia parcjalnego tlenu w tkankach, wynaczynienia granulocytów, prekursorów makrofagów, płytek krwi i czynników płytkowych oraz przeciwciał z osocza. Oprócz tego ulegają aktywacji makrofagi tkankowe oraz wytwarzają się chemokiny i cytokiny. faza wytwórcza Istotą fazy wytwórczej jest wytwarzanie tkanki łącznej - kolagenu i związków substancji podstawowej. Niezbędne do tego procesu są jony żelaza, cynk, miedź, witamina A i C oraz aminokwasy. obkurczanie rany Obkurczanie się rany polega dokładniej na obkurczaniu fibroblastów poprzez blokowanie ich pozycji przez odkładany i dojrzewający kolagen oraz glikozaminoglikany. przebudowa rany Ostatni etap gojenia się rany polega na tworzeniu krzyżowych połączeń kolagenu. Dochodzi do degradacji nadmiaru kolagenu, zmniejszenia zawartości glikozaminoglikanów, nacieków komórkowych oraz gęstości sieci kapilarnej. Warto wiedzieć, że faza ta trwa od 3 tygodni do wielu lat. Rany mogą się goić przez rychłozrost lub ziarninowanie. Gojenie się przez rychłozrost jest gojeniem pierwotnym - dotyczy ran czystych, prawidłowo zszytych i trwa do 6-8 dni. Natomiast gojenie się ran przez ziarninowanie jest gojeniem wtórnym - dotyczy ran niezszytych, często zakażonych. Jego istotą jest wytworzenie w dnie rany ziarniny i narastanie naskórka od brzegów. Rana - powikłania związane z raną Obecny postęp w zakresie gojenia ran operacyjnych dokonał się dzięki zastosowaniu nowoczesnych metod postępowania aseptycznego i antyseptycznego, odpowiedniej hemostazy oraz udoskonalenia technik operacyjnych i jakości nici chirurgicznych. Mimo to nadal obecne są sytuacje, w których dochodzi do zaburzeń procesu gojenia. Zależne jest to od typu operacji, choroby podstawowej, chorób towarzyszących, techniki zaopatrzenia jak i doświadczenia chirurga. Do najczęstszych powikłań związanych z raną zalicza się: krwawienie z rany krwiak w ranie rozejście się rany z następczym powstaniem przepukliny pooperacyjnej wytrzewienie zakażenie rany (czasem przebiegające z powstaniem ropnia) wytworzenie się rany przewlekłej lub bliznowca Warto wiedzieć, że istnieje wiele czynników miejscowych i ogólnoustrojowych wpływających niekorzystnie na proces gojenia się rany. Do tego rodzaju czynników miejscowych zalicza się błędy w szyciu rany (zakładanie szwów zbyt daleko od brzegów rany, zastosowanie zbyt grubych nici, zbyt mocne wiązanie nici) niedokładna hemostaza z wytworzeniem krwiaka w ranie zakażenia miejscowe Do przyczyn ogólnoustrojowych należą: podeszły wiek chorego zakażenie cukrzyca ciężkie niedożywienie mocznica żółtaczka zaawansowana choroba nowotworowa z wyniszczeniem Niezwykle istotne w procesie gojenia się rany jest prawidłowe dostarczenie tlenu i substancji odżywczych, wyrównanie hipowolemii, zwalczanie bólu oraz zapobieganie wychłodzeniu chorego. Rana - szycie ran Do szycia ran używa się szwów chirurgicznych, pęsety oraz imadła - instrumentu służącemu do trzymania igły szwu chirurgicznego podczas szycia. Igły dzielą się na kłujące (mają przekrój w kształcie okręgu) oraz tnące (mają przekrój w kształcie trójkąta). Współczesne materiały szewne dzielą się na wchłanialne i niewchłanialne oraz na naturalne i syntetyczne. Co ciekawe, większość obecnie używanych szwów to szwy atraumatyczne, które mają nić zatopioną w igłę - szew taki wytwarza w tkankach kanał o szerokości samej igły. Materiały wchłanialne stopniowo ulegają rozpadowi w tkankach i jednocześnie znacznie szybciej tracą swą wytrzymałość. Dzielą się na materiały o krótkim, średnim i długim okresie zdolności utrzymywania swego napięcia w tkankach. Wśród materiałów niewchłanialnych wyróżnia się materiały naturalne wykonane z jedwabiu lub lnu oraz syntetyczne - wielowłóknikowe i monofilamentowe. W czasie zaopatrywania ran nici niewchłanialne stosuje się do szycia skóry, a nici ulegające resorpcji w tkankach do zakładania szwów pogrążonych lub do szycia błon śluzowych. Czasem do stałego i mocnego zbliżenia tkanek głębszych używa się nici niewchłanialnych. Szwy (nici) chirurgiczne Istnieje wiele odmian szwów chirurgicznych. Niektóre są częściej stosowane, inne zaś w szczególnych sytuacjach. Ogólnie wyróżnia się dwa główne typy szwów - pojedyncze i ciągłe. Szwy pojedyncze (węzełkowe) - po każdym wkłuciu (lub po dwóch kolejnych wkłuciach) igły zawiązywany jest węzeł, a nadmiar nici odcinany - każdy z tych szwów stanowi odrębną całość. Zakładanie tych szwów jest czasochłonne, ale w razie obecności powikłań w gojeniu rany (np. ropienie, krwiak) usunięcie jednego z nich nie skutkuje poważnymi następstwami. Do najczęściej stosowanych szwów pojedynczych zalicza się szew węzełkowy zwykły, węzełkowy pogrążony, materacowy poziomy i materacowy pionowy Szwy ciągłe - jeden odcinek nici przez wielokrotne wkłucia i wykłucia służy do zamknięcia całej rany lub znacznej jej części, a węzły zawiązuje się jedynie po pierwszym i ostatnim wkłuciu. Tej odmiany szwy zakłada się dużo szybciej, wykazują pewne działanie hemostatyczne i równomiernie rozkładają napięcie tkanek na całej długości. Niestety, przecięcie lub przerwanie ich w dowolnym miejscu powoduje całkowite rozwarcie brzegów rany. Do najczęściej stosowanych szwów ciągłych zalicza się szew "na okrętkę", szew materacowy poziomy i pionowy, szew "obrębiający" czy szew śródskórny. Warto zapamiętać, że każde zszycie rany musi być poprzedzone opanowaniem krwawienia z uszkodzonych naczyń. Krwawienie z drobnych naczyń często samoistnie ustępuje - czasem trzeba jedynie ucisnąć krwawiące miejsce gazikiem i odczekać chwilę, aby doszło do aktywacji procesów hemostazy. W przypadku utrzymywania się krwawienia, naczynia należy podwiązać, podkłuć lub ewentualnie skoagulować. Okres utrzymywania szwów skórnych uzależniony jest od okolicy ciała poddanej zabiegowi, stopnia napięcia tkanek, rodzaju wykonanej operacji oraz jakości gojenia rany. Zazwyczaj wynosi on od 5 do 7 dni - po tym czasie szwy usuwa się. W tym celu unosi się nieco koniec szwu pęsetą, a po ukazaniu się pod węzłem części nici tkwiącej dotychczas w skórze przecina się ją nożyczkami i pociągnięciem usuwa szew. Szwy ciągłe usuwane są zwykle odcinkami, natomiast szew śródskórny w ten sposób, że po przecięciu nici na jego początku pociąga się delikatnie w osi rany za końcową jej pętlę. Gojenie bez bólu możliwe dzięki polskim naukowcom Każdy z nas zna to nieprzyjemne uczucie zmiany opatrunku na nowy. Często musimy naruszyć już zagojone tkanki. Nadeszła jednak nowa era w pielęgnacji ran - biopolimer. Jak podkreślają eksperci biopolimer to inaczej "zdrowa skóra". Pozyskiwany jest on z naturalnego źródła z pancerzy skorupiaków. Każde zranienie lub chirurgiczne cięcie pozostawia ślad na skórze. Od czego zależą wielkość, kolor i kształt blizny? Czy można ją zmniejszyć? Jak twierdzi Bartosz Pawlikowski, dermatolog, można wiele zrobić, by blizna była mniej widoczna, wygładzona. Sprawdź, kiedy pomogą kremy, laser, ostrzykiwanie, sterydy lub presoterapia. Kiedy mamy na skórze ranę, po której zostanie blizna, chcemy, by była ona jak najmniej widoczna. Wiele zależy od tego, jak doszło do zranienia (czy to rozcięcie, ugryzienie, oparzenie) i jak pielęgnujemy ranę w okresie gojenia. Postanowiliśmy zapytać dermatologa o to, jak poprawić wygląd blizny na etapie gojenia i później. Które metody pomagają wygładzić, rozjaśnić bliznę na skórze. Jak tworzy się blizna? Regenerująca się skóra produkuje włókna kolagenu, żeby zamknąć ranę. Na tym etapie często pojawiają się opuchlizna i zaczerwienienie. Zwykła blizna powstaje 48 godzin po zamknięciu się rany i może zaniknąć po 3 miesiącach, jednak bardzo często negatywne czynniki zewnętrzne (np. infekcje, odzież podrażniająca gojące się miejsce) oraz predyspozycje genetyczne powodują niewłaściwe bliznowacenie, które może potrwać nawet do 18 miesięcy. Wypukłości i nierówności blizny mogą się pojawić, gdy wystąpią zaburzenia w produkcji włókien kolagenu, które formują koncentryczne warstwy wokół rany, równolegle do powierzchni skóry. W prawidłowym procesie gojenia najpierw pojawia się kolagen typu III, potem zastępuje go kolagen typu I − z krótszymi i mocniejszymi włóknami, które wzmacniają strukturę blizny. Co zwiększa ryzyko powstania zauważalnej blizny? Takich czynników jest kilka. Nieestetyczny ślad na skórze często ma związek z infekcją rany lub komplikacjami w gojeniu. Ryzyko niewłaściwego bliznowacenia zależy też od wieku. Skóra młodych ludzi regeneruje się czasem zbyt szybko, a przez to tworzą się na niej większe i grubsze blizny. Keloidy, czyli bliznowce powstają przeważnie u osób w wieku 10-30 lat. Wiadomo, że większą skłonność do nieprawidłowego bliznowacenia skóry mają osoby o ciemnej skórze, a także piegowaci i rudowłosi. Na proces gojenia się skóry duży wpływ mają też hormony, dlatego w okresie dojrzewania lub w ciąży mogą powstawać na skórze większe i bardziej wypukłe blizny. Czy zerwanie strupka pogarsza wygląd blizny? Nie wolno tego robić! Usuwanie strupów z rany pooperacyjnej (np. przez ich odmoczenie wilgotnym gazikiem) często źle wpływa na wygląd skóry. Pod strupem może wytworzyć się blizna przerostowa. Tkanki zawsze powinny goić się samoistnie. Takich „domowych” sposobów na blizny jest, niestety, więcej. Niektórzy pokrywają blizny witaminą E z kapsułek w celu zmniejszenia widoczności zmian skórnych. Badania dowodzą, że kuracja tego typu nie tylko nie przynosi oczekiwanych efektów, ale może powodować niepożądane zmiany skórne (np. miejscowy stan zapalny, kontaktowe alergiczne zapalenie skóry, zakażenie bakteryjne lub grzybicze), które wydłużają czas gojenia się rany i zwiększają ryzyko powstania patologicznej blizny lub keloidu Autor: Getty Images Można klasyfikować je ze względu na przyczynę powstania (pourazowe, pooperacyjne) lub czas, który minął od pojawienia się śladu na skórze (niedojrzałe, dojrzałe). Biorąc pod uwagę tylko wygląd zrostu, wyróżniamy: Keloidy, czyli bliznowce (na zdj.) – są grube, twarde, włókniste, uniesione i zaokrąglone, a skupiska tkanki bliznowej nieregularnie rozszerzają się poza obszar rany pierwotnej; Przerosłe blizny zazwyczaj są czerwone, pogrubione i uniesione, zdarza się, że skóra w tym miejscu swędzi lub boli; Przykurcze bliznowate powstają w zgięciach skóry w wyniku obkurczania się tkanki łącznej (np. w trakcie bliznowacenia śladów pooparzeniowych), mogą ograniczać możliwości ruchowe; Zanikowe blizny – małe, okrągłe blizny leżące poniżej poziomu otaczającej je skóry, pojawiają się np. po trądziku lub ospie wietrznej; Rozstępowe blizny– są płaskie, blade i gładkie, pojawiają się, gdy chirurgiczne zamknięcia skóry rozciągają się. Jak prawidłowo stosować na blizny środki z silikonem? W aptekach dostępne są bez recepty żele, spreje i plastry. Nie można stosować ich na otwarte lub świeże rany, okolice oczu oraz błony śluzowe (nosa, jamy ustnej). Powierzchnię skóry trzeba wcześniej umyć i osuszyć. Najlepsze efekty lecznicze uzyskuje się, zapewniając 24-godzinny kontakt żelu czy plastra ze skórą. Kuracja powinna trwać 12 tygodni, a w przypadku osób, które mają skłonność do powstawania blizn – co najmniej 25 tygodni. Czy wszystkie ślady trzeba pielęgnować tak samo? Wygląd blizny przede wszystkim zależy od naszej staranności i czasu, jaki poświęcimy na jej pielęgnację. Zranione miejsce trzeba systematycznie przemywać preparatem antyseptycznym. Po operacjach brzusznych lub cesarskim cięciu trzeba dbać o utrzymanie prawidłowej wagi, aby skóra nie rozciągała się i nie była napięta. Blizna pooparzeniowa najczęściej leczona jest za pomocą presoterapii, co powoduje jej zmiękczenie i spłaszczenie. Powinno się też zadbać o natłuszczenie skóry i zapobieganie parowaniu wody ze skóry, aby w jak największym stopniu nawilżyć uszkodzone tkanki. Warto zapytać chirurga o opatrunki hydrokoloidowe. Dzięki ich zastosowaniu proces gojenia zachodzi nawet o 20% szybciej, gojenie jest niepowikłane zakażeniem bakteriami z powierzchni skóry lub rozejściem blizny, a sam opatrunek zwykle mniej ogranicza codzienne życie w porównaniu z opatrunkami klasycznymi, bawełnianymi Jak długo trzeba chronić bliznę przed słońcem? Konieczna jest pełna ochrona blizny przed promieniami słonecznymi i solarium przez co najmniej rok od jej powstania. Promieniowanie słoneczne pobudza odkładanie się kolagenu w bliźnie, co może prowadzić do powstawania przerostów, dokuczliwego swędzenia, pieczenia i bólu. Blizna wystawiona na promieniowanie słoneczne może stać się dużo ciemniejsza i bardziej widoczna. Podczas opalania lub w przypadku umiejscowienia blizny w widocznym miejscu trzeba (nawet zimą!) stosować kremy ochronne z wysokim filtrem. Jakimi metodami można poprawić wygląd blizny w gabinecie dermatologa? Niektóre procedury leczenia blizn, jak na przykład dermabrazję, czyli usuwanie zewnętrznej warstwy skóry, można przeprowadzać już na etapie przebudowy (remodelingu) tkanki, czyli miesiąc lub dwa po utworzeniu blizny. Obecnie najczęściej stosuje się jednak lasery. Początkowo, kiedy blizna jest jeszcze czerwona lub różowa, wskazane jest zastosowanie lasera „naczyniowego” – zamyka drobne naczynka w obrębie blizny, zmniejszając przekrwienie i minimalizując ryzyko powstania keloidu. Następnie stosuje się lasery ablacyjne, np. CO2 lub Er:YAG, by przebudować bliznę do niewidocznego śladu. Od niedawna dostępna jest w Polsce nowa technologia w postaci lasera pikosekundowego. Dzięki skróceniu czasu trwania impulsu laserowego do pikosekund skuteczność zabiegów jest wyższa o 60%, a czas rekonwalescencji o 70% krótszy w porównaniu z dotąd używanymi laserami o takim przeznaczeniu. Rodzaj zabiegu na blizny wybiera dermatolog lub chirurg plastyczny po dokładnym obejrzeniu skóry. Dostępne metody poprawiania wyglądu blizn to: chirurgiczne wycięcie; mikrodermabrazja, czyli ścieranie naskórka (mimo uporczywego stosowania tego zabiegu, dane jednoznacznie mówią o jego ograniczonej skuteczności); dermabrazja, czyli usuwanie zewnętrznej warstwy skóry – naskórka i warstwy brodawkowej, np. laserem (głęboka w znieczuleniu miejscowym nasiękowym, przewodowym lub ogólnym); ostrzykiwanie lub smarowanie blizny preparatem ze sterydami, ostrzykiwanie osoczem bogatopłytkowym ostrzykiwanie kwasem hialuronowym; presoterapia, czyli ucisk blizny – pacjentowi szyje się specjalne ubranie. Co to jest pigmentacja medyczna? Zabieg polega na pokryciu blizny barwnikiem w kolorze najbardziej zbliżonym do naturalnej barwy skóry. Makijaż permanentny można wykonać, gdy od zagojenia się blizny minęło 6-12 miesięcy (decyzja należy do lekarza). Linergistka wprowadza pigment za pomocą specjalnego linera. Makijaż nakładany jest w dwóch etapach. Podczas drugiej wizyty (po miesiącu od pierwszego zabiegu) trzeba uzupełnić barwnik. Pigmentację medyczną wykonuje się na bliznach po operacji tarczycy, mastektomii, cesarskim cięciu, liftingu twarzy. U osób, które są w trakcie chemioterapii, trzeba wziąć pod uwagę aktualne wyniki badań krwi. Zabiegu makijażu permanentnego nie można bowiem wykonać przy zbyt niskim poziomie leukocytów we krwi. Pigmentację medyczną trzeba odświeżać średnio raz w roku. Barwnik wyłuszcza się razem z naskórkiem, stopniowo jaśnieje, aż wreszcie znika. Bartosz Pawlikowski, specjalista dermatolog, ekspert w dziedzinie laseroterapii, Klinika Pawlikowski w Łodzi Szacuje się, że co 10. pacjent po przebytej operacji może być narażony na nieprawidłowe zabliźnianie się rany. Ślady umiejscowione w pobliżu szczególnie aktywnych mięśni (piersi, plecy, nogi, ramiona i stawy), często powiększają się i są bardziej widoczne w porównaniu z bliznami znajdującymi się w okolicach o dużo mniejszej ruchomości ( stopy). Jaka to choroba? Pytanie 1 z 12 Co dolega temu dziecku? Atypowe zapalenie skóry Atopowe zapalenie skóry Atypiczne zapalenie skóry

rozcięcie głowy leczenie i blizny